Με την ψήφιση του άρθρου 50 στον νόμο Κεραμέως για την εξίσωση, όπως φέρεται, των δημοσίων πανεπιστημίων με τα ιδιωτικά ΑΕΙ και τα κολλέγια, γίνεται πολλή φασαρία.
Η κοινωνία και η συζήτηση έχει διχαστεί κάθετα και με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, ενώ η συλλήβδην απαξίωση των ιδιωτικών τριτοβαθμίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μεν και η επίσης συλλήβδην απαξίωση των δημοσίων πανεπιστήμιων ως φυτώρια κομματικών στελεχών και ακαδημαϊκής ανεπάρκειας λόγω τεράστιας ανομίας και κομματικών μέσων και πρακτικών στο περιβάλλον τους οργιάζει.
Μέσα λοιπόν σε αυτή την απολυτότητα βρίθει η παραπληροφόρηση ή η ανακρίβεια ή η λαθεμένη στρέβλωση της πραγματικότητας λόγω αβάσιμων γενικεύσεων. Αυτό όμως το φαινόμενο θα οδηγήσει απλά σε ακόμα μια στείρα σύγκρουση όπου εν τέλει κανείς δεν έχει δίκιο ούτε κανείς πρόκειται να το βρει.
Η επιστημονικώς τεκμηριωμένη αλήθεια, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, είναι ότι η υψηλή και/ή διακεκριμένη κοινωνική τάξη, ο πλούτος και ο νεποτισμός ανοίγουν αμέσως ή εμμέσως τις ακαδημαϊκές πόρτες (και αυτές των πανελληνίων) αδίκως σε σύγκριση με άτομα που δεν διαθέτουν αυτά τα χαρακτηριστικά και που χρειάζεται διπλός ή τριπλός κόπος για να τις ανοίξουν, αν καν μπορέσουν.
Αυτό βεβαίως δεν είναι ένα φαινόμενο που περιορίζεται μόνο στην εκπαίδευση αλλά υπάρχει και στην αγορά εργασίας και στον δημόσιο πολιτικό βίο και οπουδήποτε αλλού υπάρχουν περιορισμένες και κοινωνικά επιθυμητές προς πλήρωση.
Πώς όμως μπορούμε να επιλύσουμε το θέμα του ανταγωνισμού ανάμεσα στα δημόσια ΑΕΙ, τα ιδιωτικά ΑΕΙ και κολλέγια;
Πολύ απλά, με την αρχή της απόδειξης ικανότητος για όλους ανεξαιρέτως με ακριβώς τα ίδια μέτρα, σταθμά και διαδικασίες.
Είναι σαφές ότι όπως δεν είναι όλα τα κολλέγια ιδίου επιπέδου και ποιότητας στην Ελλάδα δεν είναι ούτε και όλα τα Ελληνικά δημόσια ΑΕΙ. Αυτό δεν έχει να κάνει με το αν οι φοιτητές πληρώνουν δίδακτρα ή έχουν εισέλθει στο ίδρυμα με πανελλήνιες, ειδική μεταχείριση ή βαθμό απολυτηρίου αλλά με την ποιότητα των καθηγητών και των προγραμμάτων σπουδών καθώς και την εύρυθμη λειτουργία του ιδρύματος. Δηλαδή, ένας ‘φυτευτός’ λόγω κομματικής ταυτότητας, νεποτισμού ή άλλων μη αντικειμενικών κριτηρίων καθηγητής σε δημόσιο ΑΕΙ δεν είναι σε καμμία περίπτωση καλύτερος από τον καθηγητή του κολλεγίου που έχει προσληφθεί εκεί για τους ίδιους λόγους και με τις ίδιες αδιαφανείς διαδικασίες. Σε κάθε περίπτωση, ο καθηγητής ενός κολλεγίου που έχει όλα τα ακαδημαϊκά κριτήρια, ερευνητικό έργο και διεθνή παρουσία και αναγνώριση θα είναι παρασσάγκας καλύτερος, όπως βεβαίως και ένας αντίστοιχος στο δημόσιο ΑΕΙ.
Συνεπώς, ο μόνος τρόπος για εξασφάλιση υψηλού επιπέδου πτυχιούχων είναι η κοινή εξέταση ανά πτυχίο σε προπτυχιακό επίπεδο για όλους τους φοιτητές/σπουδαστές ανεξαιρέτως, δημοσίων και ιδιωτικών ιδρυμάτων από Εθνική ανεξάρτητη αρχή – ρυθμιστικό παράγοντα υπό την εποπτεία των διεθνών οργανισμών ακαδημαϊκής πιστοποίησης.
Με αυτό τον τρόπο, εξισώνεται και εξασφαλίζεται η ποιότητα των πτυχίων και των πτυχιούχων σε καθολικό επίπεδο και εξαφανίζεται η ανάγκη για την ύπαρξη εξετάσεων ΑΣΕΠ στις οποίες ούτως ή άλλως υποβάλλονται οι πτυχιούχοι σήμερα των αναγνωρισμένων πτυχίων, υφιστάμενοι έτσι την υποβάθμιση και ουσιαστική μη αναγνώριση των προσόντων τους.
Πώς όμως θα αντιμετωπιστεί το θέμα της Συνταγματικότητας όσον αφορά το άρθρο 16Σ;
Είναι σαφές ότι το κάλλιστο θα ήταν η επικαιροποίηση του άρθρου 16 ώστε να αντιμετωπισθεί το φαινόμενο των πτυχιούχων δύο ταχυτήτων. Όμως δεν είναι απαραίτητη αυτή η επικαιροποίηση για να λυθεί το πρόβλημα αντισυνταγματικότητας.
Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας νόμος που να υποχρεώσει κάθε κολλέγιο και ιδιωτικό ΑΕΙ να έχει συνεργασία και επιθεώρηση/εποπτεία προγραμμάτων και εξετάσεων με το αντίστοιχο δημόσιο Ελληνικό ΑΕΙ ώστε να ικανοποιηθεί η παράγραφος 5 του άρθρου 16Σ και να καθορίζονται οι εργασιακές συνθήκες των καθηγητών από τους ίδιους οργανισμούς που διέπουν τους καθηγητές των δημοσίων ΑΕΙ ώστε να ικανοποιηθεί και η παράγραφος 6 του άρθρου 16Σ.
Η λύση είναι απλή και ουσιαστικά εφαρμόζεται ήδη διαχρονικά στα ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης χωρίς κανένα στίγμα, διάκριση ή αμφισβήτηση επιτυχώς.
Μπορεί βεβαίως να είναι δύσκολη όχι λόγω θεμάτων εφαρμογής αλλά λόγω θεμάτων κομματικών και πολιτικών συμφερόντων σε πολλαπλά επίπεδα.
