Γιατί η διαμάχη ανάμεσα σε αρνητές και μη αρνητές του κορωνοϊού είναι πλασματική και πρέπει να εκλείψει
Στις ημέρες της πανδημίας του Covid-19 θα μπορούσαμε ίσως να ισχυρισθούμε ότι δεν υπάρχει πιο διχαστικό και πιο εριστικό μέτωπο αντιπαράθεσης του κόσμου παγκοσμίως από το εάν υπάρχει ή δεν υπάρχει ο κορωνοϊός.
Από τα διάφορα hashtags #covidiots μέχρι τις διάφορες διαδηλώσεις εναντίον των μέτρων, οι χαρακτηρισμοί δίνουν και παίρνουν ανάμεσα στους χρήστες των social media.
Από την άλλη, η αντιδραστικότητα του κόσμου που αμφισβητεί την ύπαρξη του κορωνοϊού χρησιμοποιείται από τις κυβερνήσεις ως άλλοθι και μέσο μετακύλισης της ευθύνης όταν τα κρούσματα, οι διασωληνώσεις και οι θάνατοι αυξάνονται σύμφωνα με τις αναφορές τους. Αντί δηλαδή να λογοδοτούν για μη επαρκή αντιμετώπιση της πανδημίας, κατηγορούν μέρος των πολιτών τους για αυτήν.
Όμως, το διακύβευμα (αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ο κορωνοϊός) είναι πλασματικό και διχάζει τον κόσμο τεχνηέντως.
Γιατί είναι πλασματικό;
Διότι σημασία δεν έχει η ύπαρξη ή όχι του προβλήματος (σε αυτή την περίπτωση του κορωνοϊού) αλλά το κατά πόσον είναι κοινώς αποδεκτό και αναγνωρίζεται ότι υπάρχει από το σύνολο ουσιαστικά της επιστημονικής κοινότητας, η οποία είναι αρμόδια για το συγκεκριμένο πρόβλημα.
Ακόμα και αν ο κορωνοϊός δεν υπήρχε, γεγονός είναι ότι κατά παγκόσμια επίσημη παραδοχή όλων των κυβερνήσεων υπάρχει κάτι που σκοτώνει κόσμο σε επίπεδο που, αν μείνει ανεξέλεγκτο, θα έχουμε τις εικόνες που είδαμε στις αρχές του έτους στην Ιταλία και αλλού.
Συνεπώς, αυτό που έχει σημασία είναι να δούμε πώς οι κυβερνήσεις διαχειρίζονται και ανακόπτουν το πρόβλημα που οι ίδιες έχουν ταυτοποιήσει ως υπάρχον.
Και γεγονός είναι ότι είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει ο κορωνοϊός, τουλάχιστον οι κυβερνήσεις του Δυτικού κόσμου έχουν αποδείξει ότι είναι ανίκανες να τον ανακόψουν ή να τον διαχειριστούν σωστά ως επικίνδυνο πρόβλημα.
Ένα πρόβλημα που κατά δική τους δήλωση είναι υγειονομικής, οικονομικής και κοινωνικής φύσεως.
Ένα πρόβλημα που απειλεί την Ζωή αλλά και την περιουσία με πολλαπλούς τρόπους, και που δεν έχουν καταφέρει να τα προστατέψουν σε κανένα μέτωπο επίθεσης.
Αντίθετα, έχουν σε πολλές περιπτώσεις επιδεινώσει το πρόβλημα, ή το έχουν περιπλέξει ακόμα περισσότερο, αντί να έχουν δώσει έστω και μια βιώσιμη προσέγγιση και λύση στο θέμα «πανδημία», χωρίς ούτε καν να έχουν καταφέρει να προστατεύσουν τον κόσμο από την έκθεση στην νόσο.
Είναι λοιπόν μεγάλη επικοινωνιακή παγίδα να εμπλεκόμαστε την συζήτηση του αν υπάρχει ή όχι ο κορωνοϊός ή πόσο σοβαρός είναι διότι δεν είναι αυτό το πρόβλημα μας αλλά το πώς προσεγγίζεται και αντιμετωπίζεται ανά πάσα στιγμή από τους κυβερνώντες και την κυβερνητική πολιτική γενικότερα:
Οι αρνητές του covid-19 βασικό κίνητρο έχουν (κατά δήλωση τους σε γενικές γραμμές) το να σταματήσουν οι τοξικές για την ζωή, την κοινωνική ζωή και την περιουσία του κόσμου πολιτικές. Προσπαθούν λοιπόν να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει covid-19 ώστε να μην υπάρχει λόγος για μέτρα περιορισμού πανδημίας.
Αυτό όμως είναι μια αδιέξοδη προσέγγιση στην λύση του προβλήματος (όπως και να προσδιορίζεται) διότι ακόμα και οι ειδικοί που είναι λιγότερο εκφοβιστικοί και έχουν πει ότι πιθανώς να μην είναι τόσο επικίνδυνος ο ιός του covid-19 αναγνωρίζουν ότι υπάρχει και προσφέρουν εκτίμηση, όχι θέσφατο: δηλαδή, δίνουν περισσότερα στοιχεία χωρίς να κάνουν δηλώσεις απολυτότητας πριν να έχει κατασταλάξει εντελώς η επιστημονική κοινότητα (common consensus), κάτι που δεν πρόκειται να γίνει άμεσα σε καμμία περίπτωση. Ούτε και θα μπορούσε εάν ακολουθηθούν αυστηρά οι απαιτήσεις της επιστημονικής έρευνας και διαδικασίας εν μέσω εξέλιξης του προβλήματος.
Αυτό σημαίνει ότι καμμία κυβέρνηση δεν πρόκειται να δεχθεί μη ύπαρξη του ιού εάν αυτή δεν έχει πιστοποιηθεί από την συντριπτική πλειοψηφία του διεθνούς επιστημονικού κόσμου και των αντιστοίχων διεθνών φορέων όπως ο Π.Ο.Υ. (W.H.O.), ακόμα και αν το απαιτήσει το σύνολο των πολιτών τους.
Οπότε το μόνο που πετυχαίνουν οι αρνητές του ιού σε αυτή την φάση είναι να παίρνουν την προσοχή από το πραγματικό πρόβλημα που μας απειλεί όλους μας και η αντιμετώπιση του οποίου θα έφερνε και την λύση που επιζητούν, ενώ ταυτόχρονα δίνουν άθελα τους και άλλοθι στους κυβερνητικούς για τα λάθη, την επικινδυνότητα των πράξεων τους και τις ενδεχομένως επιφανειακές ή και εγκληματικά αμελείς πολιτικές τους ενώπιον των λαών τους. Οι αρνητές του covid-19 έτσι γίνονται οι ίδιοι επικοινωνιακοί στόχοι, αποδιοπομπαίοι τράγοι και εις βάθος χρόνου εξιλαστήρια θύματα της κοινωνίας.
Που θα έπρεπε να εστιάζουμε όλοι, ασχέτως εάν θεωρούμε ότι ο κορωνοϊός υπάρχει ή δεν υπάρχει;
Θα έπρεπε όλοι να εστιάζουμε στις κυβερνητικές πολιτικές αντιμετώπισης ενός σοβαρού προβλήματος όπως η πανδημία που μάλιστα έχει παγκόσμια διάσταση και επηρεάζει όλες τις χώρες, ακριβώς όπως είχε ξανασυμβεί με την ξαφνική οικονομική κρίση του 2008 που προκλήθηκε, κατά δήλωση τους και πάλι, από τραπεζικές αστοχίες και ατασθαλίες.
Η δράση των πολιτικών και των κυβερνώντων είναι και πρέπει να είναι συνεχές αντικείμενο κρίσης και εκτίμησης όλων μας. Αυτό υπαγορεύει κάθε είδους Δημοκρατικό Πολίτευμα και εν τέλει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που προτάσσουν την συνολική κοινή λογική, επιβίωση και ευημερία.
Εάν τα μέτρα δεν βγάζουν νόημα ή δεν εφαρμόζονται έτσι ώστε να ωφελούν και να προστατεύουν όλους μας στο ίδιο επίπεδο χωρίς να θυσιάζουν επί πλέον κοινωνικά σύνολα (όπως π.χ. η μεσαία τάξη) «λόγω μη ύπαρξης πόρων, δυνατοτήτων ή επιλεγόμενων στόχων» του κράτους δηλαδή των κυβερνώντων αυτό, αυτό αποτελεί βάσιμο πεδίο κατακραυγής, κρίσης και εκτίμησης που δεν σχετίζεται με επιστημονικά ερωτήματα αλλά με εκ του αποτελέσματος in vivo διαπιστώσεις ή εκ της κοινής λογικής.
Εκεί πρέπει να εστιάσουμε όλες μας τις δυνάμεις και τον πολιτικό, ακτιβιστικό και Δημοκρατικό λόγο, φέρνοντας τις κυβερνήσεις προ των ευθυνών τους χωρίς την δυνατότητα διαφυγής της κριτικής μας και των ευθυνών τους επειδή μπορούν επικοινωνιακά να δείξουν με το δάχτυλο ως φταίχτες κάποιους από εμάς.
Όλγα Γ. Γεριτσίδου, Β.Α., Μ.Α.
Τάνυα-Μαρία Γεριτσίδου Β.Α., Μ.Α.